Wie wil er nog Nederlander zijn?

Toen ik tussen 1988 en 2000 in het buitenland vertoefde, was ik er best een beetje trots op, Nederlander te zijn. Een land met een tamelijk tolerante wetgeving, een behoorlijke levensstandaard, redelijk goede sociale voorzieningen, een goede gezondheidszorg en een goed functionerend systeem van publieke diensten. Nederland gaf ook aardig wat geld uit aan ontwikkelingshulp en bij het toelaten van vluchtelingen was een redelijk evenwicht bereikt tussen streng, rechtvaardig en genereus. Ambtenaren streken nog wel eens over hun hart als aanvragers duidelijk in de problemen zaten, maar eigenlijk net niet aan de voorwaarden voldeden. Geen wonder dat veel mensen Nederlander wilden zijn en daar mochten we best trots op zijn.

Dat is nu wel anders. Want hoewel de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk altijd lager scoren dan Nederland op de ranglijsten van ontwikkeling en rijkdom, terwijl Scandinavische landen consequent hoger scoorden, meenden opeenvolgende Nederlandse regeringen dat het Angelsaksische economische model meer kansen bood dan het Scandinavische model. En dus werden de belastingen verlaagd, waarna er uiteraard bezuinigd moest worden. Het openbaar vervoer en de postbestelling werden geprivatiseerd, op uitkeringen werd flink bezuinigd om mensen te motiveren weer te gaan werken (waarom 100% arbeidsongeschikten ook dmv een uitkeringsverlaging gestimuleerd moesten worden om werk te zoeken, is mij nog steeds een raadsel) en ook op de gezondheidszorg en het onderwijs werd flink bezuinigd.

Om die bezuinigingen te realiseren, werd er flink gesneden in het personeel, met name het personeel op de werkvloer (conducteurs, verpleegkundigen, leraren, agenten) werd flink teruggebracht, terwijl er managers werden aangenomen die het overblijvende werkvloerpersoneel gingen vertellen hoe ze hun werk efficienter konden doen. Met als gevolg dat het onderwijs en de gezondheidszorg verslechterden en het openbaar vervoer en de openbare ruimte verloederden omdat jonge uitkeringsgerechtigden in groepsverband hun uitkering aan gingen vullen met diefstal, drugshandel, prostitutie en beroving. Dit zelfstandig ondernemerschap werd door de Nederlanders niet echt op prijs gesteld, maar er kon weinig tegen worden uitgericht omdat steeds minder politieagenten steeds vaker op het bureau moesten blijven zodat hun managers konden zien of ze wel efficient bezig waren.

Omdat er onder die jonge maar illegale ondernemers net wat meer voormalige buitenlanders waren dan onder de gedweëe burgers, kwam er al gauw iemand op het onzalige idee om de buitenlanders de schuld te geven van de verslechterende omstandigheden in Nederland. Een idee dat door een dom blondje zonder al te veel moeite politiek populair werd gemaakt. Want ook politici zoeken de schuld liever bij een ander dan dat ze de hand in eigen boezem steken. En in plaats van een oplossing te zoeken voor al die problemen, proberen ze elkaar te overtroeven door stoer te roepen om strenger asielzoekersbeleid en ingrijpende bezuinigingen op de ontwikkelingssamenwerking.

Zodoende hebben we nu niet alleen beroerd onderwijs, en beroerd openbaar vervoer, maar ook een draconisch vluchtelingenbeleid, steeds meer discriminerende wetgeving en een verwaarloosbaar klein  ontwikkelingssamenwerkingsprogramma. En nu dreigen het CDA en de PVV om iedereen die langer dan drie weken per jaar in het buitenland is en kritiek heeft op Nederland, of zich niet gedraagd zoals de coalitie dat graag ziet, met het afnemen van z’n paspoort.

Vandaar dat steeds minder Nederlanders in het buitenland publiekelijk voor hun nationaliteit uitkomen. En ik ken al een aantal mensen die hun paspoort vrijwillig hebben ingeleverd; die zijn liever Canadees, Nieuwzeelander of Australiër dan Nederlander. Ik zelf wordt hier in Panama nog wel eens voor Braziliaan gehouden, omdat ik een mengelmoesje van Portugees en Spaans spreek. Dat laat ik tegenwoordig meestal maar zo, zeker als het over voetbal gaat.