Het wordt er in Nederland niet leuker op, een uitspraak die mij helaas steeds vaker van het hart moet. Toen ik in 1988 voor het eerst langere tijd in het buitenland verbleef, was ik best trots op Nederland. Tamelijk menselijk, oog voor het milieu, begaan met de derde wereld. Ik was in Kenya en daar was Nedrland enorm populair. Niet vanwege de ontwikkelingshulp, maar omdat het Nederlandse voetbalteam Europees kampioen was geworden onder aanvoerding van iemand met Afrikaanse voorouders (Ruud Gullit).
Dat is in de afgelopen 25 jaar wel heeeeel erg veranderd. En niet ten goede. Tegenwoordig loop ik niet meer zo met mijn nationaliteit te koop. Zeker niet nu de Nederlandse regering heeft besloten dat het het Europese hof kan negeren en uitgeprocedeerde vluchtelingen kan behandelen als straatafval. De PVV heeft de laatste verkiezingen niet gewonnen, maar haar gedachtengoed kennelijk wel.
Dat de PvdA het kabinet hier niet over heeft laten vallen is misschien wel het grootste kiezersverraad in de geschiedenis van de Nederlandse democratie. Jaren lang heeft de PvdA geroepen dat je op de zwakkeren moet letten en in de laatste campagne heette het weer dat socialistisch best mocht. Bovendien werd tijdens de ledenvergadering in 2013 overduidelijk dat de leden in grote meerderheid tegen de strafbaarheid stelling van illegale vreemdelingen waren. En dan dit compromis accepteren. Het is erger dan schunnig hoogverraad. Het zou mij niet verbazen als over 25 jaar wordt geschreven dat dit compromis het einde van de PvdA inluidde. Ik stem in ieder geval nooit, maar dan ook nooit meer op de PvdA.
Tja, ik vrees dat ik kan zeggen dat de leden van het triumviraat sowieso al nooit (of misschien die ene pragmatische keer?) op de PvdA gestemd hebben. De sociaal-democratische partijen van West-Europa zijn hun raison d’être verloren met de val van de Sovjetunie. De Joran van der Sloots regeren nu.