Sex en de lente

Het is lente; de vogeltjes fluiten en de journalisten schrijven over sex en/of liefde. Een nieuwe lente en een oud geluid. Omdat ik nog niet zo goed kan fluiten, schrijf ik maar een blog over het geschrijf van journalisten over sex.

Zo heb ik begrepen dat er gediscussieerd wordt over hyposexualiteit (weinig zin hebben in sex en dat erg vinden) bij vrouwen. Volgens sommige studies functioneert wel 43% van de vrouwen niet perfect. En die zouden dus baat kunnen hebben bij de pillen van de bedrijven (o.a. Pfizer, bekend van Viagra) die dat onderzoek hebben gesponsord. Volgens onafhankelijk onderzoek heeft slechts 18% van die 43% er naar eigen zeggen last van en slechts 6% zit er echt mee. Met andere woorden, ongeveer één op de tien vrouwen heeft wel eens geen zin in sex en ongeveer één op de veertig vrouwen zit er echt mee dat ze geen zin heeft in sex. Dat is kennelijk zo weinig dat er voor de farmaceutische industrie geen droog brood mee te verdienen is, dus de ontwikkeling van een medicijn dat die 2.5% zou kunnen helpen is stopgezet. Sorry dames, u bent niet winstgevend genoeg.

Dat die discussie überhaupt gevoerd wordt is eigenlijk raar, want de vrouwelijke sexualiteit schijnt nog steeds niet helemaal doorgrond te zijn door de wetenschappers. Dat vrouwen een orgasme kunnen krijgen is hen bekend, maar hoe, hoe vaak en wanneer is nog steeds onduidelijk. Het is nog steeds niet zeker of de G-spot en het vaginale orgasme nou wel of niet bestaan. En evolutionaire biologen breken zich nog steeds het hoofd over de zin van het vrouwelijke orgasme. Ik vermoed dat deze zaken vooral onderzocht worden door mannelijke wetenschappers die hun onderzoek zo leuk vinden dat ze “het” het liefst hun hele leven lang elke dag doen, anders was er vast al lang een bevredigend resultaat gevonden.

Dat mannen altijd zin hebben is genoegzaam bekend. Maar hoe vaak dat ‘altijd’ nou is, schijnt aan verandering onderhevig te zijn. En of dat nu wel of niet erg is, is een onderwerp van discussie. Zo begreep ik dat recent onderzoek aantoont dat mannen gemiddeld elke 7 seconden aan sex denken. Dat is bijna 20 keer zoveel als in een onderzoek van 15 jaar geleden, dat aantoonde dat mannen gemiddeld elke twee minuten aan sex denken. Eén van de twee onderzoeken zit er faliekant naast of mannen denken tegenwoordig bijna twintig keer zo vaak aan sex als vijftien jaar geleden.

Het zijn hoe dan ook resultaten die moeilijk te rijmen zijn met de definitie van een nieuwe psychische aandoening, de hypersexualiteit (te veel zin hebben). Want volgens sommige (door Pfizer gesponsorde) wetenschappers lijd je aan hypersexualiteit als je vaker dan zes keer per week zin hebt in een orgasme. Elke zeven seconden aan sex denken en minder dan zes keer per week zin hebben in een orgasme? Dat lijkt me een moeilijke combinatie. Dus  de schatting van een psycholoog dat 300.000 mensen aan hypersexualiteit lijden en nog eens 300.000 mensen in de gevarenzone’ zitten, is vermoedelijk aan de lage kant. Tenzij Nederlandse mannen de hele tijd denken: ‘sex, nee, daar heb ik nu even geen zin in’.  Hoewel hypersexualiteit nog geen officieel erkende kwaal is, zijn er gelukkig al wel pillen (van Pfizer) en behandelingen beschikbaar.

Het komt er dus op neer dat u een medisch probleem hebt als u niet precies even vaak sex heeft als de gemiddelde Nederlander (2 tot 3 keer per week). Gelukkig staan artsen,  psychologen, afkickcentra en de farmaceutische industrie klaar om u, tegen een geringe vergoeding, te helpen met de oplossing van het probleem dat ze u zojuist hebben aangepraat.

PS: ik weet dat je eigenlijk seks moet schrijven, maar dat oogt gewoon lang niet zo sexy (seksie?) als sex.